Jarenlang stond James Wan bekend als de grootste horrorregisseur met onder meer Saw, Insidious en The Conjuring. Maar de meester lijkt zijn troon (voor even) af te moeten staan aan Mike Flanagan. In de laatste zeven jaar bracht hij als regisseur veel naar het witte doek – maar ook direct naar het televisiescherm in samenwerking met Netflix. Zo verscheen in samenwerking met Netflix in 2017 Gerald’s Game, gebaseerd op het gelijknamige boek van Stephen King. Laatstgenoemde lijkt overigens veel vertrouwen in hem te hebben na Gerald’s Game, want hij krijgt ook de taak om het boek Doctor Sleep (een vervolg op The Shining) te verfilmen. Maar Flanagan’s sterkste staaltje tot nu toe is, wederom in samenwerking met Netflix, The Haunting of Hill House.
★ ★ ★ ★ ☆ | Seizoen 1
REGISSEUR: MIKE FLANAGAN
ROLLEN: MICHIEL HUISMAN, CARLA CUGINO, VICTORIA PEDRETTI, HENRY THOMAS, OLIVER JACKSON-COHEN, ELIZABETH REASER EN KATE SIEGEL
TIJD: 576 MINUTEN (± 55 MINUTEN PER AFLEVERING)
Waar veel Netflix Originals vernieuwend zijn, is dat met The Haunting of Hill House niet het geval. De serie is geïnspireerd op het gelijknamige boek uit 1959 door Shirley Jackson, dat al twee keer eerder werd verfilmd: The Haunting (1963) en The Haunting (1999). Vooral de eerste was een letterlijke verfilming, terwijl de film uit 1999 met onder meer Liam Neeson gedeeltelijk een eigen weg koos. Flanagan doet, ondanks dat de verfilming in 1999 een hoop kritieken kreeg omdat het teveel afweek van het boek, hetzelfde. Hij ‘leent’ enkele dingen uit het boek maar geeft er uiteindelijk een eigen twist aan – en dat werkt uitstekend.
Flanagan’s manier van werken lijkt soms meer ruimte nodig te hebben. The Conjuring en Insidious zijn beide uitstekende horror’s, maar echte binding met de karakters blijft uit. Een serie biedt de tijd en ruimte om karakters te ontwikkelen wel en Flanagan laat zien daar gretig gebruik van te hebben gemaakt.
⌈ De casting is briljant en karaktertrekjes en gedragingen van het kind en hun volwassen zelf zijn duidelijk zichtbaar ⌋
In The Haunting of Hill House trekken Olivia en Hugh Crain met hun vijf kinderen voor enkele weken in Hill House – een groot herenhuis tussen de bergen. De bedoeling is het huis te renoveren en daarna verkopen, om dan een eigen huis te bouwen met het opgeleverde geld. Al snel wordt duidelijk dat de twee jongste kinderen, Luke en Nell, zich verzetten tegen het huis. Ze zien er ‘s nachts dingen die niemand anders ziet, hebben veel nachtmerries en tonen in het dagelijks leven wat de impact van zulke nachten is. Ook de rest van de kinderen krijgen langzaam last van het huis terwijl ze zien hoe hun moeder lijdt onder de onzichtbare druk in het huis.
De beelden in en rondom het huis worden afgewisseld met beelden van het heden. De vijf kinderen zijn intussen volwassenen maar hebben duidelijk littekens overgehouden aan hun tijd in Hill House. De oudste van de vijf, Steven, schreef enkele jaren eerder een boek over het leven in het huis. Tijdens gesprekken en ervaringen met elkaar, wordt middels flashbacks duidelijk wat zich iets meer dan twintig jaar geleden afspeelde. Die constante switch tussen het heden en verleden is ondanks dat het een bekend concept is, sterk gedaan. De casting is briljant en karaktertrekjes en gedragingen van het kind en hun volwassen zelf zijn duidelijk zichtbaar.
Zoals al eerder benoemd komt Flanagan’s werk beter tot zijn recht in een serie. In aflevering zes genaamd ‘Two Storms’, laat hij zien waarom hij het stokje van beste horrorregisseur van Wan heeft overgenomen. Die aflevering is zo goed dat menig kijker daarna even een pauze zal pakken om alles te laten bezinken. Dat gevoel zal weinigen tot het eind van de serie los laten.
Toch zijn er ook wat minpunten. Zo had er meer tijd genomen mogen worden om achtergrondinformatie over het huis te geven, al kan dat nog altijd in een eventueel (nog onaangekondigd) tweede seizoen. Daarnaast is de oudste van de vijf kinderen, Shirley, een soms wat saai karakter als kind.
Een vervolg lijkt mede door de toenemende populariteit aannemelijk, maar zowel Netflix als Flanagan hebben zich hier nog niet over uitgelaten.
Reflecteren volgens de STARR-methode
| Situatie | Naar mijn mening is de beste horror-regisseur op dit moment de regisseur van The Haunting of Hill House: Mike Flanagan.Aanleiding dus om mijn enthousiasme over zijn nieuwste werk te delen - ondanks de aandacht die het in oktober van liefhebbers al kreeg. |
| Taak | Zoals hoort bij een recensie is het belangrijk om de lezer uiteindelijk duidelijkheid te geven: kijken of niet kijken. Naar mijn mening een ontzettend moeilijke taak, iedereen heeft immers een eigen mening. Gelukkig is het makkelijker wanneer je enthousiast bent bij een serie, in tegenstelling tot mijn recensie over House of Cards. Informeren door een duidelijk beeld te scheppen (zonder dingen te spoilen) is de uiteindelijke taak die ik mezelf gaf bij deze - en ook de andere recensie. |
| Actie | Tegenover andere producties zijn er bij recensies niet heel acties die je moet ondernemen. Naast het kijken verzamel ik extra informatie over de acteurs en de regisseur. Die informatie kan van pas komen om de recensie kracht bij te zetten, zoals ik hier deed door een deel van de portfolio van Flanagan te benoemen. |
| Resultaat | Voor mij is het resultaat een recensie die de kracht van de serie goed weergeeft, zonder dingen te onthullen. |
| Reflectie | Kijkend naar de recensie over Three Billboards Outside Ebbing, Missouri uit mijn eerste jaar zie ik een groei. Naast het resultaat merk ik dat ook tijdens het schrijven. Het gaat allemaal makkelijker en ik kan extra informatie makkelijker kwijt in mijn tekst. Wel constateer ik dat recensies geen toekomst hebben en al helemaal niet bij series. Het kijken van een pilot is vaak veel gemakkelijker, ook al is het meer tijds rovend. Vanuit daar bepaalt de kijker zelf of er verder gekeken wordt of dat er een nieuwe serie aan te pas moet komen. Een essay om achteraf te lezen, zoals bijvoorbeeld op het moment over de miniserie Chernobyl, is een stuk krachtiger. De meeste kijkers lezen graag achteraf nog over de film of serie om het enthousiasme voor te kunnen zetten - en dus niet vooraf. Mocht ik in de toekomst dus nog schrijven over een film of serie, dan gaat het in die vorm gegoten worden. |
|---|