Van gemotiveerd tot op het bot naar een ongeïnspireerde student die de opleiding even niet meer ziet zitten. Dat is een beetje hoe het afgelopen semester voor mij verliep. Een dalende lijn, met soms zelfs een vrije val.
Even terug naar het begin: september 2019. Vol frisse energie begon ik aan het derde Condor-jaar. Zin om verder te gaan aan de cold case-podcast met medestudent Mirre, en zin om verdere ideeën tot uiting te brengen. Oefenen met audio door middel van een mini-podcast, stukken schrijven over internet(veiligheid) en me verdiepen in de misdaadjournalistiek. Maar al snel bleek dat het semester anders zou gaan lopen dan gepland. Het verplichte onderzoek werd geïntroduceerd en kwam onverwachts. Al snel werd duidelijk dat het geen 1-2-3’tje zou gaan worden, en dus besloten we het project waar ik de meeste motivatie voor had op te schuiven; namelijk de cold case-podcast. Onze inschatting was (en is) dat deze nog heel wat tijd vergt. Een oplossing was snel gevonden in de vorm van een minor genaamd ‘Project van je Leven’, waarbij Mirre en ik uitgebreid de tijd krijgen alsnog met deze podcast aan de slag te gaan. Maar toch: het project waar je zo naar uitkijkt is weg.
Voor het verplichte onderzoek begon ik met het lezen van Engelstalige longreads. Kon ik iets uit deze longreads halen dat ik zou willen onderzoeken, en wat dan precies? Denk bijvoorbeeld aan dit stuk door het Australische ABC News. Tijdens deze voorzichtige research kwam ik, na het lezen van een stuk door Pieter Zwart (hoofdredacteur Voetbal International Pro) op Medium, vrij plots op een ander idee: de toekomstplannen van VI Pro onderzoeken en de invloed van betalende leden in die toekomstplannen.
Na een onderzoeksopzet kwam ik tot de conclusie het toch over een andere boeg te willen gooien. Want waarom m’n focus leggen op een tak waar ik later als journalist niet aan de slag wil? Daarom kwam midden oktober na een gesprek met Devid een nieuwe onderzoeksidee van de grond: de verschillen tussen werkwijzen van een ‘normale’ journalist en die van een techjournalist blootleggen. Het idee kwam na het nieuws dat Bureau Jeugdzorg Utrecht duizenden dossiers over kwetsbare kinderen niet goed beveiligd had. Vervolgens verscheen kort daarna een stuk over de werkwijze van de twee RTL Nieuws-journalisten die het stuk schreven, dat hier te lezen is. Beiden verschenen in juli, maar de laatste las ik pas in oktober. Vandaar dus het idee.
Maar toch bracht ook dat niet wat ik graag voor ogen had. Ik maakte een onderzoeksopzet en een tijdlijn, maar journalisten in kwestie reageerden niet op interviewverzoeken. De motivatie begon langzaam in m’n schoenen te zakken en de Condor-groep hielp helaas ook niet. Om de een of andere reden wisten we elkaar niet genoeg te motiveren, terwijl we wel genoeg van elkaar leerden. Ik kwam in een soort sleur met mezelf terecht. Ideeën voor producties kwamen niet tot amper van de grond, de glans van de journalistiek verdween en ik kon mezelf amper nog uit bed krijgen.
Had dit alles meerdere oorzaken dan alleen gebrek aan motivatie? Ja, natuurlijk. Ik zit gewoon totaal niet lekker in m’n vel, en daar ben ik hulp voor gaan zoeken. Hulp buiten school om, waardoor de focus ook niet per se op de studie komt te liggen. Dat is ook wel eens nodig.
Wekenlang keek ik tegen de deadline op, want hoe ga ik het allemaal bolwerken? Die onrust ging ongeveer twee á drie weken geleden liggen. Ik moest rust in m’n hoofd creëren, en deed dat door mezelf duidelijk te maken dat de deadline niet meer haalbaar zou zijn. Er viel een last van m’n schouders en ik kreeg weer zin om dingen te doen – waaronder de aankomende minor waarin de cold case-podcast gemaakt gaat worden. Dingen voorbereiden, de dossiers na een halfjaar weer openen en me langzaam weer in de stof te verdiepen. Het zal niet vanzelf gaan, maar ik voel dat er langzaam nieuwe energie in me kruipt. Energie die ik hard nodig had.